Naast wat de impact is op de personen die een beroerte krijgen, verandert dit ook het leven van hun naasten. Zo hebben wij het verhaal gehoord van de partners, maar ook van de kinderen en kleinkinderen. Zo krijgt u vanuit verschillende perspectieven de impact mee. Het heeft vooral op het begin een grote impact, alles gebeurd erg snel en er moet gehandeld worden. Wij vonden het belangrijk deze kant van het verhaal te benoemen, Deze mensen worden vaker vergeten. Ook geeft dit een completer beeld en deze mensen hebben ook een heftige en zware periode achter de boeg.

De impact op de partner Wat voor effect heeft het als je partner een hersenbloeding krijgt? In interview 1 hebben we Jurgen Ligtvoet geïnterviewd. In dit deel zijn we er meer op ingegaan hoe de naasten van Jurgen deze periode hebben beleefd. Dit verhaal is geschreven met als uitgangspunt het verhaal over de ervaring van de partner van Jurgen, Twanny Zijlmans. Toen Jurgen zijn hersenbloeding kreeg was het snel handelen. Voor Twanny was het redelijk duidelijk dat deze symptomen niet duidde op een goede uitkomst. Er werd al redelijk snel besloten dat het noodzakelijk was de ambulance te bellen. “Op dat moment is het niet te lang nadenken en gewoon handelen, gewoon doen.” vertelde Twanny. Nadat meneer opgehaald was is Twanny met haar zwager naar het ziekenhuis gereden. Hier was het na een kort moment al duidelijk dat Jurgen een. Echter was het lang wachten tot er een duidelijk beeld werd gevormd over wat er gebeurde met meneer. Toen Twanny hoorde dat meneer een heftige hersenbloeding die ze niet onder controle kregen en er niet goed bij lag, was dit natuurlijk wel een schok. Al was het ergens ook al wel duidelijk voor haar dit niet klopte, maar de bevestiging maakt het pas echt. Op het moment wist Twanny wel “Hij kan nergens anders beter liggen als hier.” De doctoren waren druk bezig de bloeddruk naar beneden te krijgen. Ondertussen is Twanny gaan bellen naar haar zus, hier waren haar kinderen. Ze vertelde het nieuws en haar zus vertelde het haar kinderen rustig. Haar moeder was ook al onderweg om naar haar kinderen te gaan om verder te ondersteunen. Nadat het nieuws een beetje gedaald was heeft Twanny ook nog even met haar kinderen gesproken. De bloeddruk van Jurgen ging eindelijk ietsjes dalen. Twanny en haar zwager zijn lange tijd bij Jurgen geweest, maar hij reageerde nauwelijks. Jurgen ging naar de IC en de bloeddruk was wel iets gedaald als bleef het spannend, de grootste druk was eraf. Na een lange nacht kwamen Twanny en haar zwager terug bij haar zus thuis. De kinderen en Twanny bleven hier slapen en ze wisten dat als ze geen nieuws kregen het goed nieuws was. Twanny was dankbaar deze nacht met haar zwager samen te hebben beleefd en niet alleen in het ziekenhuis te zijn. De volgende ochtend was het vooral veel regelen. Jurgen zou vroeg gaan werken en Twanny werd door zijn werk gebeld waar hij eigenlijk was. Ze vertelde het nieuws en het werk wenste haar en haar gezin veel sterkte, Jurgen beterschap en had alle begrip. Vanuit het ziekenhuis kwam het nieuws dat Jurgen de nacht redelijk stabiel was doorgekomen en de medicatie aansloeg. Echter dat spraak weg was en totale verlamming rechts van arm/ been ed. De weken daarna was het veel op en neer naar het ziekenhuis, praten met doctoren en Jurgen zelf. Verder contact houden met zijn werk, haar eigen werk ect. De familie van Twanny en Jurgen heeft haar veel steun gegeven zoals altijd. Ze zijn de eerste weken bij haar zus blijven slapen, zodat de kinderen ook wat rust hadden als hun moeder weg was. De weken daarna werd het regelen alleen nog maar meer aangezien haar middelste dochter en Twanny zelf, toen ze onderweg waren naar Jurgen in het revalidatiecentrum, onderschept werden op de scooter en Twanny haar arm brak. Uiteindelijk bleek haar arm verbrijzeld, operatie volgde. Helaas kwam daar nog een ziekte bovenop (CPRS) en was haar dochter herstellende van een zware hersenschudding. Dit zorgde voor geregel met de verzekering, meer mensen die voor Twanny moesten rijden ect. Deze hulp is altijd erg veel aangeboden, maar maakte deze weken niet makkelijker. Uiteindelijk kwam Jurgen naar huis, hij was nog steeds snel moe en functioneerde nog niet optimaal. Dit vonden Twanny en haar gezin spannend en ze wisten niet goed hoe de weken zouden gaan lopen. Ze hebben als gezin een aardige weg af moeten leggen, aangezien hun leven in een paar maanden extra op zijn kop was gezet. Tot de dag van vandaag (een goed jaar verder) zijn ze nog wat zoekende. Het gaat aardig goed met ze, maar ze merken wel dat Jurgen wat gedragsveranderingen heeft. Deze heeft hij zelf niet altijd door en dit zorgt dat een goede communicatie naar elkaar noodzakelijk is. Zelf is Jurgen weer bezig met het opbouwen van zijn werkuren. Twanny is weer aan het werk, maar moet regelmatig terug naar het revalidatiecentrum en is nog veel afhankelijk van anderen. Haar arm zal nooit meer volledig gaan functioneren. De kinderen hebben net als de ouders hun weg redelijk terug gevonden, soms zijn dingen even lastig en merken ze wel dat hun vader wat korter kan reageren ook al bedoeld hij dit niet zo. Verder zit het hele gezin van Jurgen wel dat hij als hij te weinig rust neemt, snel gaat trekken met zijn been, slechter gaat praten, en zijn motoriek niet optimaal is. Al met al is het geen makkelijke periode geweest en zijn ze nog steeds zoekende soms. Het ongeluk van Twanny heeft deze periode niet makkelijker gemaakt voor het gezin en heeft gezorgd dat er alleen maar meer geregeld moest worden. Hier kunnen ze echter niks aan doen en hebben ze altijd geprobeerd zo positief mogelijk te kijken naar de situatie, nog meer leren genieten van de kleine dingen in het leven en nog dankbaarder geworden voor de mensen om hen heen die er altijd zullen staan. Waar de situatie problemen met zich mee heeft gebracht heeft dit ook een nieuwe kijk op het leven gegeven. De impact op het kind Toen zijn vader een herseninfarct kreeg deed het hem niet zo veel, omdat hij van nature een heel nuchter persoon is. Hij vindt het heel erg voor hem dat hij een herseninfarct kreeg, maar op dat moment kan je er niet zo veel meer aan veranderen, dus hij hoopte alleen maar voor hem dat er een snel herstel zou plaatsvinden. Toen hij het telefoontje kreeg met het nieuws over dat zijn vader een herseninfarct had gekregen, schok hij in eerste instantie. Hij en zijn partner zijn er meteen naartoe gegaan. Ze wisten toen nog niet hoe ernstig het was, dus ze waren op het ergste voorbereidt. Uiteindelijk zag hij het nog wel positief in, in die zin, hij herstelde zich nog redelijk goed. De impact op het kleinkind: In Oktober 2020 heeft mijn opa een herseninfarct gehad en is hier in Februari 2021 aan overleden. De avond dat het gebeurde heeft mijn oma de familie gebeld om het slechte nieuws te vertellen. Mijn moeder is daarna naar het ziekenhuis gegaan waar mijn opa lag. Op dit moment zag het ernaar uit dat hij van het infarct zou kunnen herstellen. Hetgeen wat niet moest gebeuren was binnen 48 uur nog een infarct te krijgen. Mijn opa heeft nog geen 24 uur later weer een infarct gekregen. Op dit moment was hij verlamd aan de linkerkant. Deze halfzijdige verlamming was zichtbaar in het been, arm en gezicht. De artsen hadden gezegd dat hij binnenkort zou overlijden en dat er nu niks meer voor mijn opa gedaan kon worden behalve de best mogelijke zorg bieden om hem comfortabel te laten voelen. Doordat hij een beetje bleef eten heeft hij het hier nog enkele weken volgehouden. Toen hij werd ontslagen uit het ziekenhuis is hij naar een verzorgingstehuis gegaan. Ik heb hem hier 1 keer kunnen zien. Dit speelde zich namelijk af tijdens corona en dit maakte het nog moeilijker dan het al was. Later is mijn opa naar een ander verzorgingstehuis gegaan, omdat mijn oma hier misschien in een aanleunwoning wilde gaan wonen. Nog voordat dit rond was is hij overleden. Mijn moeder mocht iedere dag een keer langskomen en dit was hetzelfde voor mijn tantes en oma. Als kleinkinderen hebben wij opa maar 2 keer gezien in deze 3 maanden. Dit vond ik heel moeilijk, omdat ik alle verhalen hoorde van mijn moeder, maar ik kon me er geen beeld van voorstellen. De eerste keer dat ik langs mocht komen was toen mijn opa nog in het ziekenhuis zat. Ik vond het super spannend, omdat ik niet wist wat ik kon verwachten. Toen de deur openging en ik mijn opa in de rolstoel zag zitten begonnen de tranen te komen. Ik had mijn opa nog nooit zo gezien. Hij was een sterke grappige man die zonder moeite een wesp met blote handen ving. Ik had nooit verwacht dat een herseninfarct van mijn opa een kwetsbare stille man kon maken. Ik ben langs hem gaan zitten en heb een gesprek met hem gehad. Hij begreep niet alles wat ik zei en was ook niet in staat om overal op te reageren. Aan het eind van het bezoek heb ik zijn hand vastgehouden en dit heeft een hele grote indruk op mij gemaakt. Een beroerte krijgen is het ergste voor de persoon zelf, maar de naasten mogen we niet vergeten. De twijfel, angst en onzekerheid maken dat het heel lastig is om te weten wat er gaat gebeuren. Iedere dag het verdriet verdragen van hoe je naaste eraan toe is. Je tegelijkertijd sterk moeten houden voor je kinderen en alles wat er verder in je leven omgaat bijhouden. Op het moment dat je gebeld wordt met het slechte nieuws is er een stukje ongeloof en dit gaat niet meer weg. Er zijn ook veel dingen die je moet regelen. Denk hierbij aan kleding, verzorgingsspullen en verzekeringen. Aangezien mijn oma ook niet goed meer zelf kon wonen in de grote boerderij, moest er ook gekeken worden naar een nieuwe woning. Al deze factoren samen zorgen ervoor dat het voor de naasten een hele intense tijd is waar veel gebeurt. Mijn opa heeft niet kunnen herstellen en is na 3 maanden overleden. Er zijn veel mensen die herstellen van een beroerte, maar meestal is er wel blijvende schade. De invloed op de naasten is heel groot. Of de persoon nu wel of niet hersteld, de angst dat het terugkomt is groot en als de persoon overlijdt is er een immens groot verdriet. Een beroerte komt heel plotseling en de visie op het leven kan voor veel mensen veranderen.